การวิจัยได้พิสูจน์ซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเด็ก ๆจะประสบความสำเร็จ ได้ ดีขึ้น อย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อพวกเขาเริ่มเรียนภาษาที่เชื่อมโยงกับภาษาที่พวกเขาสามารถใช้ได้ดีอยู่แล้ว การใช้ภาษาที่คุ้นเคยในการเรียนเป็นส่วนสำคัญของความสำเร็จดังกล่าว ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเนวิลล์ อเล็กซานเดอร์ นักการศึกษาชาวแอฟริกาใต้ผู้ล่วงลับไปแล้วจึงสนับสนุนการศึกษาสองภาษาโดยใช้ภาษาแม่ ในกรณีส่วนใหญ่ เด็กแอฟริกาใต้จะได้รับการสอนด้วยภาษาบ้านเกิดในช่วงสามปีแรกของโรงเรียน หลังจากชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ส่วนใหญ่จะต้องเปลี่ยนไปใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาในการเรียนรู้และการสอน
ลองนึกภาพการเรียนเป็นบันไดที่เด็ก ๆ ปีนขึ้นจากเกรดหนึ่ง
ไปอีกเกรดหนึ่ง การไม่รู้ภาษาของโรงเรียนก็เหมือนกับการลดขั้นบันไดขั้นล่างสุด ในแอฟริกาใต้ นักเรียนส่วนใหญ่อาจกำลังปีนบันไดไปเรื่อย ๆ และทันใดนั้น ประมาณชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 พวกเขาพบว่าบันไดบางขั้นขาดหายไปหรือบันไดที่มีอยู่นั้นเปราะบางเกินกว่าจะรับน้ำหนักทางวิชาการได้ ชั้นแรกมาจากบ้านเด็กและครอบครัว ในบางวัฒนธรรมของแอฟริกา เช่น กลุ่ม ที่พูดภาษาเซโซโทภาษาแรกที่สอนให้กับเด็กเล็กคือภาษาของบิดา โดยไม่คำนึงว่านี่คือภาษาที่แม่ของพวกเขาพูดเมื่อโตขึ้นหรือไม่ เด็กบางคนอาจใช้เวลาส่วนใหญ่กับผู้ดูแลที่พูดภาษาที่แตกต่างจากผู้ปกครอง พวกเขาอาจจะพัฒนาความสามารถในภาษานั้นมากกว่าภาษาแม่ที่ “แท้จริง” ของพวกเขา
ในแอฟริกาใต้ ที่ฉันได้ทำการวิจัย มากมาย พ่อแม่หลายคนเลือกที่จะรับเอาภาษาที่ไม่ใช่ภาษาแม่ของตนเองมาใช้เป็น “ภาษาแม่” ใหม่ของลูก บางครั้งมีการใช้ภาษาแม่ที่ “แท้จริง” จนแทบจะจำไม่ได้ ความหลากหลายนี้ได้ก่อให้เกิดคำศัพท์ต่างๆ มากมาย: ภาษาบ้าน ภาษาชุมชน ภาษาแรก ภาษาหลัก ภาษาหลัก
นอกเหนือจากบ้านของพวกเขาแล้ว เด็กๆ อาจต้องดิ้นรนแม้ว่าจะมีการใช้ “ภาษาแม่” ซึ่งเป็นภาษามาตรฐานของ “พวกเขา” ที่โรงเรียนก็ตาม isiXhosa ที่พูดกันตามบ้านไม่เหมือนกับที่สอนในโรงเรียน โรงเรียนมักจะใช้ภาษามาตรฐานที่หลากหลายซึ่งอาจแตกต่างอย่างมากจากภาษาที่ใช้ในบ้าน
การเข้าถึงยังเป็นอีกประเด็นหนึ่ง เด็กที่เติบโตในบ้านที่มีหนังสือและสามารถเข้าถึงสื่อดิจิทัลและกระดาษได้ อาจไม่พบปัญหามากนักในการเปลี่ยนไปใช้ภาษาอื่นที่โรงเรียน อย่างไรก็ตาม ผู้ที่มาจากบ้านที่ยากจนในการพิมพ์อาจต้องดิ้นรนแม้ว่าโรงเรียนของพวกเขาจะใช้ภาษาแม่ก็ตาม
หากต้องการเพิ่มอีกชั้นหนึ่ง การวิจัยอีกครั้งชี้ให้เห็นว่าจะเป็นการดี
ที่สุดสำหรับเด็กที่จะเรียนภาษาแม่เป็นหลักต่อไปเมื่อถึงชั้นมัธยมหรือมัธยมปลาย แต่ชุมชนหลายแห่งในแอฟริกาใต้มีหลายภาษาซึ่งทำให้ยากสำหรับโรงเรียนที่จะรองรับภาษาบ้านเกิดของนักเรียนทุกคน โรงเรียนมักจะไม่ใช้ทรัพยากร เช่น ครูสอนภาษาและหนังสือ เพื่อสนับสนุนการสอนภาษาแม่ที่เป็นไปได้ทั้งหมด
ประการสุดท้าย สิ่งสำคัญคือ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาวิชาการที่โดดเด่นของแอฟริกาใต้ ซึ่งเป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ผลักดันให้โรงเรียนส่งเสริมการอ่านออกเขียนได้ในหมู่นักเรียนเยาวชน เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว นักเรียนจะได้รับการคาดหวังให้อ่านออกเขียนได้และสร้างความสามารถทางภาษาเชิงวิชาการที่สามารถเรียนต่อหรือโอนไปใช้ภาษาอังกฤษได้ ความจริงก็คือสิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้น – ข้อมูลที่รวบรวมโดยมหาวิทยาลัยระบุว่าผู้สมัครส่วนใหญ่ไม่มีความรู้ทางวิชาการ
ด้วยความซับซ้อนทั้งหมดนี้ จะสร้างพื้นที่ให้ภาษาแม่ของเด็กๆ เติบโตในโรงเรียนและอื่นๆ ได้อย่างไร
การแก้ปัญหาที่เป็นไปได้
ความรู้ทางวิชาการที่พัฒนาขึ้นในภาษาบ้านในชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 นั้นพื้นฐานเกินไปที่จะโอนเป็นภาษาอังกฤษหรือในระดับที่น้อยกว่านั้นไปยังภาษาแอฟริกา (ภาษาอื่นที่โดดเด่นในการศึกษาระดับประถมศึกษาในประเทศ) วิธีเดียวที่ภาษาประจำบ้านจะสนับสนุนการเรียนรู้ได้เพียงพอคือเมื่อใช้อย่างมีแบบแผนควบคู่ไปกับภาษาอังกฤษสำหรับโรงเรียนประถมและมัธยมที่เหลือ
มีหลายโมเดลสำหรับการศึกษาแบบสองภาษาที่ใช้ภาษาแม่เป็นหลัก แต่จุดสำคัญคือการเปลี่ยนจากภาษาแม่เป็นภาษาอังกฤษแบบสุ่มไม่ใช่ความคิดที่ดีที่สุด จำเป็นต้องมีการเปรียบเทียบคำศัพท์และแนวคิดในภาษามากกว่าหนึ่งภาษาอย่างเป็นระบบและตั้งใจเพื่อสร้างความรู้ทางวิชาการเพื่อให้ผู้เรียนสามารถแสดงความเข้าใจมากกว่าความสามารถในการจดจำข้อเท็จจริงในภาษาของโรงเรียน ไม่มีทางลัด
ตัวอย่างเช่น การแปลเอกสารสอบเป็นภาษาประจำบ้านอาจเป็นการแสดงสัญลักษณ์ที่สำคัญ แต่ถ้าโรงเรียนใช้ภาษาอังกฤษมาตลอด ก็เป็นคำถามเปิดว่าสิ่งนี้ช่วยปรับปรุงความเข้าใจของคำถามเกี่ยวกับพีชคณิตได้จริงหรือ
การสร้างพื้นที่สำหรับการใช้ภาษาแม่ในระดับอุดมศึกษาในรูปแบบของอภิธานศัพท์หลายภาษาและกลุ่มการศึกษาเฉพาะภาษาอาจสวนทางกับการรับรู้ที่ว่าภาษาแอฟริกันไม่ “พัฒนาเพียงพอ” สำหรับการศึกษาระดับอุดมศึกษา สิ่งนี้กำลังเริ่มเกิดขึ้น – กรณีศึกษาหลายกรณีแสดงให้เห็นว่ามีการใช้ภาษาแอฟริกันในมหาวิทยาลัยอย่างไร
